 |
แสงแดดเปรี้ยงยามเพล ส่องลอดผ่านปรกใบหนาของต้นไทรท้ายวัดได้เพียงน้อยนิด ริ้วน้ำที่ไหลเชี่ยวช่วงหน้าน้ำเช่นนี้สะท้อนแดดเป็นประกายระยิบระยับชวนแสบ ตา
ที่ใต้ร่มไทร ไอ้จืดนอนเอกเขนก ไขว้ขากระดิกตีนตามจังหวะเสียงเพลงจากวิทยุทรานส์ซิสเตอร์ที่สมุนแอบหยิบ อาม่ามา แม้จะมีกล่องกระดาษสำหรับบรรจุตู้เย็นมาปูรอง แต่ก้อนหินและปมรากไทรก็ยังดันทะลุกล่องเป็นปุ่มๆพาให้นอนหลับไม่ลง
"เฮ้ย...ได้กี่ตัวแล้ววะ" ไอ้จืดนอนตะโกนถามสมุนที่กำลังนั่งตกปลาอยู่ตรงหัวป้ายเขตอภัยทาน
"ยังไม่ได้ซักตัวเลยพี่" ไอ้ข่อยตะโกนสวนมา "ชั้นว่าไปของปลาลุงเข่งมาย่างกินกันดีกว่าไม๊พี่ ชั้นนั่งตกมาเกือบชั่วโมง ไม่เห๊นมีปลาฮุบซักตัว" มันว่าต่อ
ไอ้จืดแคะเม็ดหินที่ทะลุกล่องกระดาษสุ่มขว้างไปทางสมุน เฉี่ยวหูขวาไปนิดเดียว..จ๋อม..ไอ้ข่อยนึกว่าปลา
"คนเรานะเว๊ย มันต้องดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเองกันบ้าง ลำบากนิดหน่อยแค่นี้จะเป็นไรไป" ไอ้จืดหลับตา นอนไขว่ห้างกระดิกตีนเทศนาสั่งสอนสมุน
"กูนั่งตากแดดหัวแดง แต่ตัวเองนอนในร่มก็พูดได้สิวะ" ไอ้ข่อยบ่นเบาๆ
"ตั้งแต่ชั้นรู้จักพี่มา ชั้นไม่เคยเ็นพี่ทำงานซะทีเลย" ไอ้ข่อยพูดพอให้ลูกพี่ได้ยิน
"ป๊อก"..ก้อนดินจากมือไอ้จืดไม่พลาดเป้า "อูยย" ไอ้ข่อยเกาหัว
"เออๆๆๆ พอแค่นี้ก่อนก็ได้ นี่ได้เวลาพระลงศาลาแล้วด้วย เก็บของๆ" ไอ้จืดสั่งสมุนให้ขึ้นจากท่าน้ำ แต่ไม่วายแปลกใจที่ไอ้ข่อยตกปลาไม่ได้เลย ทั้งๆที่เป็นท่าน้ำท้ายวัด
"ไอ้ข่อย มึงเอาอะไรเป็นเหยื่อตกปลาวะ นี่มันท่าน้ำวัด อย่างน้อยก็น่าจะมีสวายมาติดซักตัวล่ะวะ" ไอ้จืดยันตัวลุกขึ้นถามเพื่อความแน่ใจ
"ก็ใช้เบ็ดตกธรรมดาน่ีแหละพี่ ทำไม..ต้องมีเหยื่อด้วยหรอ ก็พี่ให้ชั้นหยิบวิทยุกับเบ็ด ชั้นก็เอามาแค่นั้น..ไม่ได้เอาเหยื่อมาด้วย" ไอ้ข่อยตอบ
"มึงใช้เบ็ดเปล่าๆตกปลาเนี่ยนะ".."ป๊อก" ไม่ทันทีไอ้ข่อยจะตอบ ก้อนดินอีกก้อนก็พุ่งเข้าเป้า "อูยย" ไอ้ข่อยเกาหัวยิกๆ
ทั้งสองเก็บข้าวของแล้วพากันเดินไปตลาด "มึงนะมึง ไอ้ข่อย" ไอ้จืดบ่นพึมพำ
ไอ้จืดกับสมุนเดินมาถึงหน้าตลาด ช่วงนี้เป็นช่วงที่ตลาดกำลังจะวาย แล้วจะเปิดตลาดนัดอีกทีก็ตอนช่วงห้าโมงเย็น ตาเช่งชายแก่ร่างท้วมผู้เป็นบิดาของใอ้จืดกำลังตักปลาช่อนขนาดเขื่องตัว สุดท้ายให้ลูกค้า
"เดี๋ยวๆๆๆๆพ่อ" ไอ้จืดตะโกนลั่นวิ่งมาที่แผงปลาทันทีที่ได้เห็น
"อะไรของเอ็งวะ ไอ้จืด" ตาเข่งหันไปถามลูกชายพลางชั่งปลาช่อนบนกิโล
"เดี๋ยวพ่อ ปลาตัวนี้ชั้นขอซื้อ" ไอ้จืดอ้อนวอน
"มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ ก็ข้าตกลงขายปลาตัวนี้ให้พี่เสริฐเขาแล้ว" ตาเข่งจับปลาใส่ถุง
"ปลาตัวนี้ตัวละเท่าไร ดะ..ดะ เดี๋ยวชั้นให้สองเท่าเลย" ไอ้จืดแสดงเจตน์จำนงเดิม
ตาเข่งไม่สนใจลูกชาย ส่งปลาตัวสุดท้ายให้ลูกค้า แล้วหันมาถามไอ้จืด "ถามจริงเหอะ เอ็งจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อปลาข้าวะ"
"กะ..กะ ก็มีละกันน่า..แต่พ่อขายให้ลุงเค้าไปแล้วนี่ เดี๋ยวชั้นไปซื้อที่อื่นก็ได้" ไอ้จืดอวดรวยทั้งที่มีเงินติดตัวแค่หกสิบบาท
"เออๆ เอ็งจะไปไหนก็ไป ข้าจะเก็บร้าน รึเอ็งจะช่วยข้าเก็บ" เหมือนรู้ทัน ตาเข่งพูดดักคอลูกชาย
"อะ..ไม่ล่ะ เดี๋ยวชั้นต้องรีบไปซื้อปลาก่อน ว่าจะมาทำแป๊ะซะให้พ่อกินซะหน่อย" ไอ้จืดโม้ต่อ "ชั้นไปล่ะนะ" ไม่รอให้ตาเข่งพูดอะไรต่ออีก ไอ้จืดสะกิดแขนสมุนให้รีบวิ่งไปหลังตลาด
"เอาไงล่ะพี่จืด" ไอ้ข่อยถาม
"เอางี้ เดี๋ยวมึงไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งกับน้ำเปล่ามากินกันก่อน แล้วค่อยว่ากัน" ไอ้จืดสั่งพลางชี้นิ้วไปที่ร้านหมูปิ้ง
"อะ ได้พี่" ไอ้ข่อยรีบวิ่งไปซื้อตามรายการ ด้วยเงินของมันเอง
หลังจากอ่ิมข้าวเหนียวหมูปิ้งกันแล้ว ไอ้จืดเริ่มวางแผนการหาเลี้ยงชีพอีกครั้ง
"ไอ้ข่อย เดี๋ยวมึงไปขุดใส้เดือนที่ริมคลองมาซักถุงนึง"
"เอามาทำอะไรล่ะพี่จืด" ไอ้ข่อยถาม
"ไอ้โง่ ก็เอามาเป็นเหยื่อปลาไง อะไรวะ นี่มึงไม่เคยตกปลาจริงๆเหรอวะ"
"กะ ก็ไม่เคยอะพี่ เนี่ยครั้งแรก" ไอ้ข่อยสารภาพ "ก็ที่บ้านชั้นไม่เคยให้ชั้นทำอะไรเลย นอกจากกินกะนอน ไม่งั้นชั้นจะมีเวลามาอยู่กับพี่จืดทั้งวันอย่างนี้เหรอ" ไอ้ข่อยคุยถึงสถานะลูกเจ้าของโรงสีกลายๆ
"เออ มึงรวย งั้นมึงก็รีบไปขุดใส้เดือนแบบคนรวยก็แล้วกัน นี่กูสอนมึงเรื่องการใช้ชีวิตนะเนี่ย" ไอ้จืดคุยข่ม
ไอ้ข่อยวิ่งไปคันคลองขุดหาใส้เดือนตามที่ไอ้จืดสั่ง อีกชั่วโมงต่อมา มันก็พาเนื้อตัวที่มอมแมมกลับมาพร้อนใส้เดือนหนึ่งกระป๋องนม
"พี่จืด พี่จืด" ไอ้ข่อยเขย่าตัวปลุกลูกพี่มันที่นอนหลับเป็นตายอยู่ใต้ต้นมะขามริมคลอง
"เออๆ ไหนดูซิได้มาเยอะเปล่า" ไอ้จืดงัวเงียขยี้ตาถามไอ้ข่อย "เออ พอได้ เดี๋ยวเราเดินไปบ่อปลาบ้านตาชัย วันนี้กูอยากกินปลาจีนนึ่งบ๊วย" ไอ้จืดเผยแผนการ
"เค้าจะไม่ยิงเอาเหรอพี่ บ่อเค้ามีคนเฝ้านะ"
"เอาน่า กูรู้ที่ตก กูเคยแอบไปตกมาแล้ว" ไอ้จืดคุยอวด ไอ้ข่อยคล้อยตาม
บ่ายแก่ๆ ไอ้จืดกับสมุนก็พากันเดินมาถึงป่ากล้วยติดท้ายบ่อตาชัย เมื่อเห็นปลอดคนไอ้จืดก็จัดแจงหาทำเลให้ไอ้ข่อยลงไปหย่อนเบ็ด ซึ่งมันมั่นใจว่าตรงนี้มีปลาชุมแน่
"คราวนี้มึงอย่าลืมเอาเหยื่อลงไปด้วยล่ะ" มันกำชับไอ้ข่อย
"ครับพี่ นี่ไงกระป๋องใส้เดือน" ไอ้ข่อยยกกระป๋องโชว์ แม้จะมีหลุดหล่นออกไปบ้างแต่ใส้เดือนก็ยังมีอยู่เกือบเต็มกระป๋อง
"เออดี อย่าให้พลาดล่ะ ตรงนี้กูเคยมาตกแล้ว ปลาชุมฉิบหาย"ไอ้จืดว่า "อย่างน้อยๆน่าจะได้ตัวใหญ่ซักสี่ห้าตัว"
"เชื่อมือผมน่า พี่จืดไปนอนเถอะ เดี๋ยวตื่นมาก็พอดีได้ปลาไปนึ่งบ๊วย" ไอ้ข่อยพูดดักคอ
"เออๆ งั้นกูงีบแป๊บนึง ได้ปลาแล้วค่อยปลุกกู" ไอ้จืดตอบแบบอายๆ
ไอ้จืดนอนใต้ร่มใบกล้วย ส่วนไอ้ข่อยก็ขะมักเขม้นตกปลาตามคำสั่ง
เวลาผ่านไปพระอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้า ลมเย็นพัดเอื่อยชวนหลับสบาย หมู่นกกาเริิ่มบินกลับคืนคอน ไอ้จืดนอนหลับเป็นตาย มารู้สึกตัวอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม
"เฮ้ย ไอ้ข่อย มึงได้ปลากี่สิบตัววะ ูบอกแล้วว่าเอาแค่สี่ห้าตัว" ไอ้จืดเห็นไอ้ข่อยยังตั้งหน้าตั้งตาตกปลาอยู่ที่เดิม
"อ้าว พี่ข่อยตื่นแล้วเหรอ"ไอ้ข่อยโบกมือทัก "ยังไม่ได้ซักตัวอะพี่ แถวนี่ปลาน้อยกว่าที่แม่น้ำท้ายวัดอีก"
"เอ้ยย..เป็นไปได้ไงวะ ไม่ได้ซักตัว" ไอ้จืดรีบลุกพรวดไปหาสมุน"
"ไหนๆๆ มึงได้เอาใส้เดือนเ็นเหยื่อรึเปล่า"
"ชั้นก็เอาใส้เดือนเป็นเหยื่ออย่างที่พี่บอกแล้วไง" ไอ้ข่อยโชว์กระป๋องนมเปล่า
"แล้วทำไมมึงไม่ได้ปลาซักตัววะ" ไอ้จืด งง "ไหน มึงทำยังไม่กับใส้เดือนวะ ลองบอกกูซิ"
"อะ..ชั้นก็เอาใส้เดือนเป็นเหยื่อไง ชั้นกะค่อยๆโยนมันลงน้ำทีละตัวเรียกให้ปลามาใกล้ๆแล้วก็หย่อยเบ็ดเหมือนเดิม ไง" ไอ้ข่อยแสดงภูมิปัญญา
"แล้วมึงได้เอาใส้เดือนมาเกี่ยวเบ็ดรึเปล่าวะ" ไอ้จืดเริ่มพอจะเดาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"ก็พี่จืดไม่ได้บอกชั้นอย่างนั้นนี่ ชั้นแค่จับใส้เดือนโยนลงนะ......" "ตูมม" ไอ้ข่อยลงไปนอนแช่อยู่ในน้ำด้วยฝีเท่าไอ้จืด
"มะ มะ มึงนะมึง ไอ้ข่อย กูล่ะเชื่อมึงเลย" ไอ้จืดกัดฟันกรอด
....สี่ทุ่มครึ่ง ไอ้ข่อยกลับบ้านไปกินอาหารเหลาที่พ่อมันเหลือมื้อค่ำเผื่อไว้ให้
....สี่ทุ่มสองนาที ไอ้จืดกลับบ้านไปกินข้าวคลุกน้ำปลาที่บ้าน..ตาเข่งผู้เป็นพ่อนอนหลับสบาย..
จบตอน
จุลชีพ โจ๋
๑๗ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น