RESPECT MY FEET

ขอเกียรติให้ส้นตีนกูบ้าง

เพลง : หัวใจมันใหญ่มาก

เพลง : หัวใจมันใหญ่มาก

C/G/D/G/C/G/D/G

                C                 G
เป็นเรื่องราวของคนอ๊กหัก
                  D                 G
เมื่อคนเคยรักมาจากกันไป
           C              G
คนจน ๆ ที่ตัวไม่ใหญ่
             D                G
แต่ว่าน้ำใจนั้นมโหฬาร

        G                                          D                       G
จากคำผู้เฒ่าพร่ำบอก หากว่าช้ำชอก ให้ซดน้ำบัวบก
     C               G                 D                Em
แต่ว่ามีคนหักอก น้ำใบบัวบก คงแก้ไม่หาย
     C                        G                     D                   G
น้ำคำของคนหลอกลวง เจ็บลึกในทรวงเกินจะทนไหว
         C                  G                       D                G
เมื่อเธอมาเดินจากไป แล้วใครเล่าใครจะมาช่วยฉัน

                   C                 G
* เป็นเรื่องราวของคนอ๊กหัก
                  D                   G
เมื่อคนเคยรักมาจากกันไป
           C               G
คนจน ๆ ที่ตัวไม่ใหญ่
              D              G
แต่ว่าน้ำใจนั้นมโหฬาร

            G                                          D                       G
เปล่าเปลี่ยว น้ำตาเป็นเพื่อน สติย้ำเตือนให้ปล่อยมันไป
          C                  G                D                        Em
แต่ลึก ๆ ข้างในจิตใจ ยังส่งยิ้มให้ ทักทายความเหงา
          C                 G                D               G
เพื่อนฝูงสรวญเสเฮฮา แต่ว่าน้ำตามาตกที่เรา
        C                 G                    D                     G
หน้ายิ้มแต่ว่าใจเศร้า มาชนชนเหล้าแกล้งเมาดีกว่า

ซ้ำ *

solo C/G/D/G/C/G/D/G

           G                                 D                  G
ปล่อยวางไว้บ้างก็ดี ถ้าเธอไปดีก็ปล่อยเธอไป
         C                    G                    D               Em
หากแม้นเจ็บมาเมื่อไหร่ ฉันนั้นเต็มใจจะช่วยรักษา

    C                    G                 D                   G
ตัวดำหน้าตาไม่หล่อ แต่ใจฉันก็ใหญ่ยิ่งกว่าฟ้า
       C                G                   D                   G
เปิดไว้หัวใจด้านชา เฝ้ารอเธอมาเติมเต็มรักเก่า..

ซ้ำ * 2 ครั้ง

จุลชีพ   โจ๋

พันธนาการบนเส้นขนาน

      ในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ห้องนี้ ไม่ว่าจะมองไปยังมุมไหน ก็จะเห็นเพียงละอองแห่งความสิ้นหวังลอยเป็นสายสีเทา หลอดไฟแรงเทียนดวงน้อย ไม่สว่างพอจะทำให้เงาของผมเด่นกว่าความสลัวภายในห้องได้

      เสียงน้ำหยดเป็นจังหวะคือเสียงเดียวที่ผมได้ยินยามค่ำคืน ในแต่ละหยดของมันนั้นจะมีคีย์แตกต่างกันออกไป เมื่อหนึ่งหยดกระทบพื้น ผสานกับเสียงก้องสะท้อนผนังคอนกรีตหนากลับมาของหนึ่งหรือสองหยดก่อนหน้านี้..มันคล้ายมีวงออเคสตร้ามาขับกล่อมให้ผมนอนหลับได้อย่างสบายใจ

      แดดลอดผ่านจากช่องแสงเล็ก ๆ บนกำแพงสูง สาดขับละอองฝุ่นหมุนวนเป็นสาย ทำให้ผมรู้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว เพื่อนที่ผมไม่คิดจะรู้จักชื่อ..ละอองฝุ่นพวกน้ันเป็นเพื่อนกับผมมานานเกือบสิบปี

      ทุก ๆ วันผมจะเอื้อมมือไปสัมผัสสายแดดและละอองฝุ่น ผมมีเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่สายแดดนั้นจะพาดสายสูงขึ้นไปจนสุดมือเอื้อม..แล้วความมืดก็เข้ามาแทนที่