~คน..กับควาย~

สอดแทรกแสงแรกยามสาย

พวยกรุ่นกลิ่นอายอาบหน้า

เก็บสำรับกับข้าวกับปลา

มองฟ้าท้าดวงตะวัน

ก้าวออกชานเก่าซอมซ่อ

ทุยน้อยเฝ้ารอสุขสันต์

ก้าวเท้าออกเดินด้วยกัน

แต้มสรรค์ทาบทาท้องทุ่ง

ถ้วนถี่ทางเก่าเฒ่าย่ำ

ลำนำบ้านนาท่าคุ้ง

หนึ่งหน่วยหนุ่มน้อยค่อยจูง

หนึ่งหน่วยโน้มตามตะพาย

น้อยนิดชีวิตน้อยน้อย

ในท้องถิ่นถ้อยอาศัย

ชุ่มฉ่ำสำราญบานใจ

เด็กน้อยจูงควายเล่นโคลน

ยามเย็นเยือกลมจับเจ่า

ควายเข้าคอกคาค่ำโหน

สุมไฟไล่ริ้นควันโชน

ก่อนโยนโอนตัวลงนอน

เป็นเรื่องประจำทำคู่

ฤดูผ่านฝนหนาวร้อน

สำราญบานใจร่ายกลอน

ควายนอนคนนั่งเป่าใฟ

เขาโค้งควายหนุ่มโน้มฟ้า

เด็กน้อยเติบกล้าเคียงใกล้

คู่คนกับควายท่องไป

ทางใหม่เปิดไว้ให้เป็น

ทุ่งนาครานี้มีเปลี่ยน

ไถเกวียนเหี้ยนหายไม่เห็น

เหลือเรื่องเครื่องยนต์คนเจน

ควายเป็นสัตว์เลี้ยงปลายนา

ยามนี้น้ำมานาล่ม

รวงจมลอยคู่มัจฉา

จูงทุยลุยน้ำฝ่ามา

ขึ้นดอนน้ำตาหลั่งริน

หมดแล้ว..หมดแล้วนาไร่

ต่อไปมีเพียงหนี้สิน

ไม่เหลืออะไรจะกิน

จมสิ้นหายวับกับตา

หนาวนี้มีคนกับควาย

ร่ำไห้..รู้ในไม่ช้า

คงต้องถึงวันจากลา

เพื่อหาทางรอดต่อไป

น้ำตาควายหนุ่มเริ่มหลั่ง

หมายยังชีพนี้ยื่นให้

เพื่อนรักเจ้าจงอุ่นใจ

ข้าใช้กายนี้แทนคุณ

ทรุดกายก้มหน้าสะอื้น

จำฝืนกลืนน้ำตาอุ่น

ข้าจะไม่ลืมพระคุณ
บุญหนุนชาติหน้าพบกัน

คารวะ..ควาย สัตว์ที่เคียงข้างกระดูกสันหลังของชาติ

จุลชีพ   โจ๋

๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๔