โอ้ว่าในกาลก่อน
พึงสะท้อนถิ่นเมืองหลวง
สุขใจสุขในทรวง
ลุ่มน้ำพ่วงอุดมทรัพย์
มากมายในผืนดิน
ห้อมล้อมสิ้นนาครสรรพ
เพลงเรือพานขานรับ
วจีร้องขับ..ฮ้าไฮ้
สนุกแสนสำเนียง
อยู่คู่เคียงเสียงใสใส
ราบลุ่มน้ำหลากราย
เย็นชื่นใจที่ปลายนา
ล่วงเลยหลายปีผ่าน
ธุรกิจสาน ณ.ชายป่า
ล้มลงท่านเทพา-
รักษ์ผู้มาพิทักษ์ไม้
ว่าโอ้..แม่ตะเคียน
เห็นคราวเปลี่ยนก็โหยไห้
แม่โพธิ์แม่ต้นไทร
ต่างถอดใจไร้จุดยืน
เขื่อนคล้ำดำทะมึน
ผงาดขึ้นปันน้ำฝืน
ธรรมชาติเคยดาษดื่น
ก็หยุดตื่นใต้ผืนน้ำ
หมดแล้ว..ที่เคยมี
ฝนครานี้ช่วยตอกย้ำ
มันเป็นพวงผลกรรม
ที่ไม่ได้ทำจากมือกู
หลากมา..น้ำตาใส
ผืนป่าไร้ผู้แลดู
จำไว้ใจอดสู
ที่ร้องกู่กลางสายธาร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น