อีกฟากของบึงกว้าง
มองลึกเข้าไปผ่านพุ่มสะแก นกกระยางค่อยๆย่อง ย่อง ย่อง สายตากลอกไปมาหาเงาสิ่งมีชีวิตใต้ผืนน้ำ
มันหยุดนิ่ง พลางคิดถึงลูกน้อยที่อยู่ในรัง มันพยายามเก็บอาหารให้ได้มากที่สุด เพื่อกลับไปสำรอกให้ลูกน้อยกิน เวลานี้เจ้านกกระยางขนขาวไม่คิดเรื่องไร้สาระใดๆ ตาจับจ้องผิวน้ำ
"ถ้าได้ปลา ลูกฉันคงจะอิ่มได้อีกนาน" มันคิด
แต่ละก้าวของมันไม่เคยเสียเปล่า เชื่องช้าแต่อัดแน่นไปด้วยความมุ่งมั่น ไอหมอกที่ลอยเหนือผิวน้ำไม่ใช่อุปสรรค..ภาพลูกน้อยในรัง ผุดขึ้นในจินตนาการของเจ้ากระยางขาวเป็นระยะ
ปังงงงงง...
เจ้ากระยางขาวล้มลงสิ้นใจ ก่อนจะสิ้นเสียงสะท้อนของปืนลูกกรดในมือฉัน ฝูงนกกระจอกแตกฮือออกขากร่มไทรข้างบึง กระยางฝูงใหญ่โผขึ้นจากผิวน้ำ บินล่องไปทางทิศใต้
เลือดแดงอาบขนขาวเจ้ากระยาง
ลูกกระยางในรังร้าง คือภาพในอนาคตหลังสิ้นเสียงปืน
ร่างเจ้ากระยางถูกหยิบขึ้นจากน้ำ
"วันนี้ลูกและเมียฉันคงจะอิ่มอร่อยกับอาหารเย็น" ฉันคิดเพียงเท่านี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น