ผ่านเวลามากล่าวแต่เช้าตรู่
ช่างอดสูลมฝนที่ฝอยฝาง
สกัดแดดดอกแรกเห็นเพียงราง
สะกดพลางวางมือไม่มีแรง
หยอดน้ำใจในโถที่อ่อนล้า
เจือน้ำตาห่าใหญ่ยามไร้แสง
ผสมหวานกรุ่นไอสะอื้นแรง
ละลายแล้งฝากไปกับสายธาร
ติดเตาร้อนอ่อนอุ่นอาหารเก่า
ใส่ใจเข้าค้างคาแววตาซ่าน
ระเรื่อไหวหวิววับระยับราน
สอดประสานวานก่อนให้ย้อนมา
กระตุกใจตึบตับขานขับร้บ
พลางขยับจับอกสะทกล้า
กระดกดื่มแก้วเปล่าทั้งน้ำตา
มือตักอา หารเศร้าด้วยราวร้อน
เก็บจานเปล่าไม่เปื้อนวางเกลื่อนโต๊ะ
ฝืนใจโล๊ะล้างคราบระนาบก่อน
ทั้งแก้วบิ่นยินลั่นจนสั่นคลอน
เก็บทุกตอนวางที่เก่านั่งเศร้าใจ
มองเบื้องหน้าดูตา..น้ำทาทับ
จ้องระดับความสูงของน้ำใส
พบระดับความงามของน้ำใจ
ที่หลั่งไหลไปบรรจบเพียงสบตา..
จุลชีพ โจ๋
๒๗ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น