น้ำมาเมื่อป่าหมด
ความรันทดจึงบังเกิด
หัวใจไห้ระเหิด
แสงบรรเจิดก็ดับสูญ
ครึ้มฟ้าทะมึนดำ
ฝนที่พรำพาอาดูร
เกลียวคลื่นทวีคูณ
ดินเคยอุ่นก็กลับเย็น
ไหลลิ่วไร้ทิวทิศ
ไม้หลักบิดหลุดขี้เลน
ไร่นาที่เคยเห็น
บัดนี้เป็นผืนนำ้แดง
ทุกข์ยากฝากคนจน
ทุกแห่งหนเหมือนฟ้าแกล้ง
นายทุนนั่งนับแบงก์
นอนตะแคงดูกำไร
รีสอร์ทหรือค้าไม้
ผลที่ได้แบ่งกันไป
กรรมตกอยู่ที่ใคร
ฟ้าเคยใสไม่เหมือนเดิม
ก่อนว่าแดงน้ำใหม่
หลั่งรินไหลพาปลาเพิ่ม
สร้างมาอาชีพเสริม
แหล่งนำ้เติมทรัพย์ในดิน
เปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
หมดรากเหง้าไม้เกาะหิน
เคยสานปันนำ้ริน
กลับซัดดินโถมซัดคน
คราวนี้มีนำ้ตา
ที่หลากมาไม่แพ้ฝน
เป็นกรรมของคนจน
ที่เป็นชนหน้าสู้ดิน
ถิ่นเคยเป็นแหลมทอง
ก็จมกองใต้นำ้สิ้น
นำ้ใจที่หลั่งริน
คงเพียงยินแว่วเสียงครวญ
๑๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น